จริยธรรมประธานศาลทายท้าวิชามาร

 มติคณะกรรมการตุลาการศาลปกครอง (ก.ศป.) ที่ให้ “ปลด” นายหัสวุฒิ วิฑิตวิริยกุล ประธานศาลปกครองสูงสุด ฐานมีส่วนรู้เห็นอดีตเลขาธิการสำนักงานศาลปกครองทำ “จดหมายน้อย” ฝากตำรวจ แม้ยังวิพากษ์วิจารณ์กันไม่จบ แต่ถ้าประธานศาลปกครองสูงสุดไม่ฟ้องเพิกถอนคำสั่ง (จะไปออกรายการทีวีวิทยุแทน) เรื่องก็จบแล้ว คือท่านต้องพ้นตำแหน่งสถานเดียว

นักกฎหมาย “ขาม็อบ” กิตติศักดิ์ ปรกติ แย้ง ก.ศป.ว่าลงโทษโดยไม่ยึดตามคณะกรรมการสอบสวนทางวินัย ซึ่งลงมติ 3-2 ไม่ผิด ทั้งยังย้อนว่าตอนตั้งคณะกรรมการสอบสวน กรรมการเสียงข้างน้อยก็คัดค้านกรรมการที่ ก.พ. ส่งมา “อย่างไม่มีเหตุผล”

ที่จริงมีเหตุผลนะครับ เพราะคนที่ ก.พ.ส่งมาคือ นายธีรยุทธ์ หล่อเลิศรัตน์ อดีตตุลาการหัวหน้าคณะศาลปกครองสูงสุด ซึ่งสำนักงานศาลปกครองยังจ้างให้กินเงินเดือนที่ปรึกษา 60,000 บาท กรรมการคนอื่นจึงแย้งว่ามีประโยชน์ทับซ้อน

ปัจจุบัน ศาลปกครองจ้างที่ปรึกษา 11 คน ตั้งแต่ท่านอดีตประธาน อักขราทร จุฬารัตน ไปถึงคนที่เพิ่งพ้นตำแหน่งเช่นอดีตรองประธาน นายวิชัย ชื่นชมพูนท โดยไม่มีหลักเกณฑ์ว่าใครจะได้เป็นบ้าง เพราะบางคนอย่างนายอัครวิทย์ สุมาวงศ์ อดีตรองประธานที่ก่อตั้งศาลปกครองมาด้วยกันกับท่านอักขราทร ก็ไม่ยักจ้าง

ซึ่งหลังจากปลดนายหัสวุฒิ รักษาการประธานก็จะเลิกจ้างที่ปรึกษาทั้งหมด

คำถามสำคัญคือ กรรมการสอบวินัยชี้ว่าไม่ผิด 3-2 แล้ว ก.ศป.มีอำนาจพลิกผลสอบหรือไม่ มีสิครับ หลักง่ายๆ อำนาจเป็นของใคร ในคดีวินัยข้าราชการมีตัวอย่างถมไป ที่อธิบดี หัวหน้าส่วนราชการ ตั้งกรรมการสอบวินัยข้าราชการ แล้วกรรมการลงมติเอกฉันท์ไม่ผิด แต่อธิบดีดูรายละเอียดในสำนวนสอบสวนแล้วเห็นว่าผิด ลงโทษปลดออกไล่ออก ข้าราชการมาฟ้องศาลปกครอง ศาลก็เห็นว่าเป็นอำนาจอธิบดี เว้นแต่อธิบดีลงโทษโดยไม่มีพยานหลักฐาน

กรณีนี้ก็เป็นอำนาจ ก.ศป.เช่นกัน แต่ข้อที่โต้แย้งกันคือกิตติศักดิ์เห็นว่าต้องมีพยานหลักฐานมัดแน่นว่าประธานใช้เลขาธิการศาลปกครองไปทำจดหมายขอย้ายตำรวจ ขณะที่ ก.ศป.เห็นว่าแค่ “มีส่วนรู้เห็นเป็นใจและรับทราบ” ก็ผิดจริยธรรมตุลาการแล้ว โปรดสังเกต ก.ศป.ลงโทษปลดออกไม่ใช่ไล่ออก นายหัสวุฒิยังได้บำเหน็จบำนาญ ซึ่งถ้ามีพยานหลักฐานมัดคงไม่แค่ปลดออก แต่ไล่ออกแล้วต้องดำเนินคดีอาญาด้วย

นี่คือข้อที่กิตติศักดิ์เห็นว่าเหมือน “ลงมติไม่ไว้วางใจ” แต่ ก.ศป.เห็นว่าวินิจฉัยจากหลักฐานแวดล้อมก็เพียงพอ ที่จะตัดสินว่าสมควรเป็นตุลาการต่อไปหรือไม่ เทียบกับนักการเมืองนี่คือการ “ถอดถอน” จากตำแหน่ง ซึ่งนักการเมืองหนักกว่าด้วยเพราะแค่ “ลงมติไม่ไว้วางใจ” โดยสภาที่คณะรัฐประหารตั้งก็ถูกตัดสิทธิ 5 ปี

เรื่องที่ตั้งแง่กันว่าเป็น “การเมือง” ในศาล ก็เหลวไหลนะครับเพราะมติ 7-0 ที่ชี้ผิด 3 เสียงในนั้นคือ นายกู้เกียรติ สุนทรบุระ ก.ศป.ผู้ทรงคุณวุฒิที่คณะรัฐมนตรีเลือกมา นายอุดม รัฐอมฤต, นายวีรวิทย์ วิวัฒนวานิช ก.ศป.ผู้ทรงคุณวุฒิที่ สนช.เลือกมา

นักกฎหมายถ้าไม่มีมาตรฐานก็สับสน กับนักการเมืองทำอย่างไรก็ได้ แต่กับศาลเรียกร้องให้หาหลักฐานแน่นหนาเสียก่อน ไม่แยกแยะว่าการลงโทษมีหลายระดับคือ จริยธรรมต่อการดำรงตำแหน่ง ความผิดวินัยร้ายแรง หรือความผิดที่มีโทษทางอาญาด้วยซึ่งในเรื่องจริยธรรม ตุลาการต้องถูกเรียกร้องสูงกว่านักการเมืองด้วยซ้ำ

 

                                                                                                                ใบตองแห้ง