มาตรการโหดหินของตุลาการภิวัตน์

คำสั่งของศาลรัฐธรรมนูญเมื่อวันที่ 31 มกราคมที่ผ่านมา แม้จะยังไม่ใช่การสั่งยุบพรรคก้าวไกล ไม่ถึงขั้นยุบพรรคในทันทีทันใด แต่ก็สะท้อนให้เห็นปฏิบัติการปล่อยให้มะม่วงเน่าคาต้นซึ่งตามลัทธิมาร์กซิสม์ถือว่าเป็นปฏิบัติการทำสงครามอุดมการณ์ (war of ideology) ควบคู่กับการทำสงครามขับเคลื่อน (war of movement) อย่างพร้อมเพรียงกัน

ในแง่สงครามอุดมการณ์นั้น การที่ศาลรัฐธรรมนูญชี้ขาดว่าการแตะต้องมาตรา 112 ของกฎหมายอาญา ถือว่าเป็นการยกระดับให้มาตรา 112 ได้กลายเป็นอุดมการณ์หลักของรัฐไทยอย่างเต็มที่แทนที่จะเป็น 1 ในมาตรากฎหมายอาญา

ในส่วนของสงครามขับเคลื่อนนั้น การที่ศาลรัฐธรรมนูญสั่งการให้พรรคก้าวไกลห้ามกระทำการใด ๆ ที่เป็นการแตะต้องมาตรา 112 ถือว่าเป็นการสั่งห้ามพรรคการเมืองทุกพรรคให้เลิกคิดที่จะกระทำการแตะต้องมาตรา 112 ซึ่งเท่ากับเป็นการบั่นทอนพลังของพรรคก้าวไกลซึ่งเป็นนโยบายที่ใช้หาเสียงและได้รับความนิยมจากคนรุ่นใหม่ที่มีคติว่าการไม่ให้พูดถึงนั้นในทางกลับกันควรไม่มีมาตรา 112 เสียเลยจะดีกว่า

ส่วนความขัดแย้งของสังคมไทยเรื่องมาตรา 112 จะบานปลายแค่ไหนคงยากจะคาดเดาได้ในตอนนี้ เพียงแต่ปฏิบัติการของศาลรัฐธรรมนูญที่ต้องการจะตัดไฟแต่ต้นลมนั้นจะกลายเป็นการกระพือไฟหรือไม่นั้นก็คงเป็นประวัติศาสตร์ในอนาคตที่ต้องว่ากัน

สำหรับพรรคก้าวไกล การถูกบั่นทอนกำลังทางอุดมการณ์จะทำให้พรรคถูกยุบหรือกลายเป็นพรรคที่ไร้อุดมการณ์เพราะถูกคำสั่งห้ามของศาลจนเคลื่อนไหวไม่ได้หรืออาจทำให้ความคิดของคนในพรรคแตกแยกกันตามแบบพรรคเพื่อไทยที่ใช้นโยบายแตกแบงก์ 1,000 ให้เป็นหลายพรรค อาทิเช่น พรรคคุณหญิงสุดารัตน์ พรรควันนอร์

เหล่านี้คือเกมการเมืองในระบบรัฐสภาแบบไทย ๆ ที่ทำให้ห่างไกลจากระบอบประชาธิปไตยมากยิ่งขึ้น เนื่องจากกลไกของรัฐมีลักษณะอนุรักษนิยมมากขึ้นทุกขณะ  บรรยากาศภายใต้ระบบรัฐสภาแบบนี้จะยิ่งทำให้คนไทยส่วนหนึ่งผิดหวังจากการเมืองแบบเปิดที่หวังจะสร้างพรรคการเมืองแบบสะอาดปลอดจากการใช้เงินซื้อเสียงและอำนาจครอบงำของรัฐแบบเผด็จการ

การเมืองที่คนจำนวนน้อยเป็นผู้กำหนดชะตากรรมของประเทศจะแอบอ้างอย่างไรก็ไม่มีใครเชื่อว่าเป็นประชาธิปไตยนั้นเป็นเรื่องที่ชนชั้นปกครองของไทยไม่ยอมเข้าใจ ส่วนจะพาเข้ารกเข้าพงแค่ไหนนั้นล้วนเป็นเรื่องน่าเศร้า