ลืมตายอมรับความจริง!! (ตอนหนึ่ง)

–ตามกระแสโลก–

 

การแข่งขันกีฬาซีเกมส์ ครั้งที่ 28 ที่ประเทศสิงคโปร์ กำลังเข้าสู่ช่วงเข้มข้นของทุกประเภทกีฬา ฟากเจ้าภาพเองก็ชื่นมื่นเป็นอย่างมาก เพราะล่าสุดโกยเหรียญรางวัลขึ้นมานำเป็นอันดับหนึ่ง ด้านพี่ไทยเราเองก็ไม่น้อยหน้า ตามมาติดๆ เป็นอันดับสอง และสำหรับอันดับสามคือ เวียดนามนั่นเอง

ส่วนเรื่องการจัดงาน ก็ต้องขอปรบมือให้กับผู้จัดดังๆ เพราะสามารถทำได้อย่างดีเยี่ยม เก็บรายละเอียดได้เป็นอย่างดี ตั้งแต่งานพิธีเปิด ไล่มาจนถึงสนามแข่งขัน และการดูแลความเป็นอยู่ ดูแลที่กินที่นอนให้กับนักกีฬา บรรดาแฟนกีฬาที่ตามไปเชียร์นักกีฬาของชาติตัวเองก็สามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้อย่างสะดวกสบาย ด้วยระบบขนส่งมวลชนที่ทันสมัยและครอบคลุม

เรื่องอาหารการกินก็มีให้เลือกหลายแบบหลายสไตล์ มีทั้ง จีน ฝรั่ง แขก หรือจะเป็นอาหารไทยก็มีเยอะ มีทุกระดับทุกราคา แต่ล้วนแล้วมีรสชาติที่ถูกปากทั้งนั้น และสิ่งที่สำคัญเป็นอย่างยิ่งคือ เรื่องของความสะอาด ความถูกหลักอนามัยของอาหารที่ขายอยู่ตามท้องตลาด ซึ่งเรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ต้องยกให้กับสิงคโปร์จริงๆ เพราะเขามีมาตรฐานด้านนี้ที่สูงมาก

ในแง่ของที่พักที่นอน ก็มีให้เลือกหลายระดับหลายราคาเช่นกัน เพียงแต่อาจจะดูมีราคาค่างวดที่แพงซักหน่อยเมื่อนำมาคิดเป็นเงินไทย โดยเฉพาะช่วงนี้ที่มีการแข่งกีฬาซีเกมส์กันอยู่ จึงทำให้เกิดความต้องการมากขึ้น แต่ก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาแหละ เพราะสิงคโปร์เป็นประเทศที่มีพื้นที่จำกัด (มาก) ราคาค่าเช่าสถานที่ พื้นที่ต่างๆจึงสูงเป็นธรรมดา แต่ก็ยังถือว่าสอดคล้องกับรายได้ของประชากรของเขา

 

 

 

เมื่อสัปดาห์ก่อน มีโอกาสได้ไปเยี่ยมเยียนประเทศแห่งนี้อีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมาคือ กลับมาพร้อมกับความประทับใจในการก่อร่างสร้างชาติของเขา ผู้อาศัยอยู่ในประเทศก็ยินยอมพร้อมใจกันเคารพกฎกติกา มารยาท รักษาระเบียบ วินัยบ้านเมือง เพื่อจะได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข โดยชาวสิงคโปร์นั้น ภาพรวมถือว่ามีความเป็นมิตรอย่างยิ่ง

แล้วยิ่งถ้าได้ไปพูดคุยกับพ่อค้าแม่ขายชาวสิงคโปร์ที่มีเชื้อสายจีนด้วยแล้ว ถึงแม้จะไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน แต่พอรู้ว่าต่างคนต่างเป็นลูกหลานของบรรพบุรุษที่เป็นชาวจีนโพ้นทะเลเท่านั้นแหละ ได้ถามไถ่กันยาวเยียด ว่าอากง อาม่า อาป๊า อาม๊า มาจากที่ไหน หมู่บ้านไหน ทำให้รู้สึกสนิทสนมกันไปเลยทีเดียว เพราะเหมือนมาจากถิ่นเดียวกัน เพียงแต่ลงเรือขึ้นฝั่งกันคนละที่เท่านั้น

ถ้าไปดูกันในมุมของการพัฒนาเศรษฐกิจ ต้องให้คะแนนสิงคโปร์เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะทุกก้าวย่างของพวกเขาคือ การเดินไปข้างหน้าอย่างมีประสิทธิภาพและยั่งยืน ซึ่งก็เป็นไปตามแบบแผน ที่ท่าน ลี กวน ยู ได้ทิ้งไว้เป็นมรดกให้กับประเทศเล็กๆบนปลายสุดของแหลมมลายูแห่งนี้

มันก็เป็นอย่างที่เรารู้กันนั่นแหละว่า รายได้มหาศาลของสิงคโปร์มาจากการที่ตัวเองเป็นช่องทางผ่าน สำหรับเรือสินค้าที่เดินทางระหว่าง ฝั่งทะเลอันดามันกับฝั่งทะเลจีนใต้ ฝั่งมหาสมุทรอินเดียกับฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิค

 

จริงๆแล้วถ้าดูกันในมุมของภูมิศาสตร์ ประเทศไทยเรายังถือเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่ดีกว่าสิงคโปร์ด้วยซ้ำไป ถ้าเรือสินค้าพวกนี้สามารถผ่านประเทศเราเพื่อไปออกสู่อีกน่านน้ำได้ก็คงจะดี เพราะจะเป็นการประหยัดทั้งเวลา ทั้งเชื้อเพลิงที่ใช้ในการเดินเรือ สินค้าก็ไปถึงมือผู้รับได้เร็วขึ้น แล้วลองนึกดูซิว่า มันจะสร้างรายได้ให้กับประเทศเราได้มากแค่ไหน คอคอดกระนั้นยาวเพียง 50 กิโลเมตรเท่านั้นนะ คลองปานามายังยาวตั้ง 77 กิโลเมตรเลย

โครงการคอคอดกระนั้น หากว่ามีตัวตนขึ้นมาได้จริง จะกลายเป็นปัจจัยกระตุ้นเศรษฐกิจไทยได้ดั่งพรจากเทพเจ้า เริ่มตั้งแต่การก่อสร้าง ขุดคลอง ไปจนถึงตอนที่สามารถใช้การได้จริง โดยพื้นที่รอยต่อระหว่าง อำเภอกระบุรี จังหวัดระนอง กับ อำเภอสวี จังหวัดชุมพร ซึ่งถือเป็นส่วนที่แคบที่สุดของแหลมมลายู จะกลายเป็นศูนย์กลางทางการค้า การเงิน การสื่อสาร และการท่องเที่ยวที่สำคัญของโลกไปโดยปริยาย

สัปดาห์หน้า ใน “ตามกระแสโลก” จะนำเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับ “มารินา เบย์ แซนส์” มาเล่าสู่กันฟัง เพราะถือเป็นสถานที่ ที่ถ้าได้ไปประเทศนี้แล้ว จะไม่พูดถึงก็คงจะไม่ได้