ข้าวสิบปี

มีคนอยากรู้เรื่องของข้าวไทยที่จะส่งออกไปยังประเทศในแอฟริกาในราคาข้าวเน่า ที่นายกรัฐมนตรีและคุณภูมิธรรม เวชยชัย ต้องออกโรงมานั่งกินข้าวที่เรียกว่าเก่าเก็บสิบปีแล้วยืนยันว่ายังเป็นข้าวคุณภาพดีพอที่จะบริโภคได้ (โดยที่ไม่ต้องห่วงเรื่องคุณภาพข้าว) ในฐานะที่ผู้เขียนเคยทำข่าวเรื่องข้าวมายาวนาน ขอย้ำว่าทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องดราม่าทั้งสิ้น นับตั้งแต่เรื่องอายุของข้าวไทยที่จะส่งออกไปในฐานะข้าวเน่าอายุนานเกินกว่า 10 ปี ที่ยังมีคำถามว่าทำไมถึงเชื่อกันว่าเป็นข้าวเสื่อมคุณภาพ เพราะโดยข้อเท็จจริงแล้วตามเงื่อนไขของข้าวรัฐบาลนั้น เป็นข้อตกลงระหว่างโรงสีข้าวกับกระทรวงพาณิชย์ที่มีการตกลงทางผลประโยชน์ชัดเจน ตามข้อตกลงระหว่างกรมการค้าภายในกับโรงสีข้าวนั้น ข้าวทุกเม็ดที่กระทรวงพาณิชย์ซื้อไว้ในการแทรกแซงตลาดข้าวทุกครั้ง จะมีเงื่อนไขที่อนุญาตให้โรงสีสามารถหมุนเวียนข้าวได้ โดยมีข้อแม้ที่ตกลงกันไว้ในทางปฏิบัติชัดเจนว่ารัฐบาลจะเรียกให้โรงสีข้าวนำข้าวมาส่งมอบตามจำนวนและคุณภาพข้าว โดยที่ทางกระทรวงพาณิชย์ต้องจ่ายเงินค่ารักษาคุณภาพข้าวเรียกให้โรงสีข้าวตามเงื่อนไขที่กำหนด ดังนั้นเมื่อรัฐบาลต้องการเรียกให้ส่งมอบข้าว โรงสีข้าวจะต้องนำข้าวคุณภาพดีมาส่งมอบให้กระทรวงพาณิชย์ส่งออกไป ดังนั้นตามเงื่อนไขดังกล่าว กระทรวงพาณิชย์จะได้รับข้าวคุณภาพดีตามที่มีเงื่อนไขที่ทำกับโรงสีเอาไว้เสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม เพียงแต่หากคิดจากต้นทุนของข้าวดังกล่าวแล้ว ข้าวที่รวมค่าต้นทุนของการที่กระทรวงต้องจ่ายให้กับโรงสีข้าวนั้น แต่เป็นต้นทุนของค่าข้าวที่บวกราคาของต้นทุนการเก็บรักษาที่แพงลิ่ว ราคาข้าวที่กระทรวงพาณิชย์ขายไป จึงเป็นราคาข้าวราคาเน่า ไม่ใช่คุณภาพข้าวที่เน่าเสียอะไรเลย คนที่แสดงความห่วงใยสุขภาพของนายกรัฐมนตรีหรือคุณภูมิธรรมจึงเท่ากับเล่นตามดราม่าทางการเมืองของคนทั้งคู่ที่นอกเสียจากไม่ได้เล่าเรื่องราวที่จริงของราคาข้าวที่ต้นทุนสูงลิ่วจากค่าจ้างให้โรงสีข้าวได้รับเงินค่าดูแลข้าวของกระทรวงพาณิชย์ในช่วงเวลาที่ผ่านมาจนอิ่มหมีพีมันไปตลอดเวลาที่ยังไม่ได้ทำการส่งมอบข้าวให้รัฐบาลก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรใหม่ ท่าทีแสร้งโง่ของรัฐบาลในยามนี้จึงเป็นเรื่องน่าสมเพชเวทนาของวงการส่งออกไทย ดราม่าเรื่องข้าวไทยนี้ยังไม่จบ แต่ยามนี้ไม่ว่าจะเป็นอย่างใด คนไทยและนโยบายแทรกแซงตลาดข้าวไทยจะลงเอยอย่างไร จะยังคงเป็นนิยายน้ำเน่าอันยาวไกลไปอีกนานแสนนาน วิษณุ โชลิตกุล